Shocked

Vandaag ben ik wat eerder naar huis gegaan en ben aan de slag gegaan. Ik heb het trouwens eindelijk voor elkaar: Mijn echtgenoot, die toch heel wat gewend is na al die jaren, was geschokt !!! Ik heb in een doldrieste bui één van mijn dekenkisten opengetrokken, er een oudere quilt uitgehaald en ben deze met verf te lijf gegaan. Als het een oudere quilt betreft vind hij dit zonde. “Als ik dit een aantal jaar geleden tegen je had gezegd had je me voor gek verklaard” riep hij. Waarschijnlijk heeft hij gelijk! Maar goed, ik heb een beetje hekel aan deze quilt gekregen. Ooit heb ik hem aan iemand gegeven, (wat vooral in die tijd heel moeilijk nog voor me was, het was een stukje van mezelf) die op dat moment er zogenaamd blij mee was, na ongeveer een jaar lag de quilt nog steeds in hetzelfde plastic zakje in de kast, er was nooit meer naar gekeken. Dit irriteerde mij heel erg want ik had het met heel veel liefde weggegeven, dus toen ik ergens een tentoonstelling had heb ik hem teruggevraagd onder het mom van: misschien nog nodig. Toen ze er daarna nooit meer om vroeg wist ik zeker dat ik juist had gehandeld en ben ook stukken voorzichtiger geworden met werk weggeven. Mensen die je goed kennen maar zelf niets met textiel doen roepen soms hard dat ze het mooi vinden maar dit is ook wel eens uit beleefdheid. Au….na 18 jaar heb ik daar nu wel wat eelt opzitten, het raakt me niet meer zo als mensen mijn werk niet mooi vinden. Ik maak het voor mezelf, het is mijn manier van expressie. Dit is slechts de eerste verflaag om de pool van de stof te dichten, ik weet nog niet hoe ik verder ga, misschien snijd ik hem wel kapot. Wordt vervolgd….

Today I went home early from work and worked on my second job, textile. I finally managed to shock my husband, who is used to my behaviour after so many years :-)
I was in a reckless mood, took one of my older quilts out of the trunk and put a big layer of paint on it. When this contains an old quilt he finds this a crying shame.
“when I said to you years ago, you did something like this, you would say I was crazy” he called to me. He probably has right. Anyhow, I hate this quilt a bit. There was a time I gave it away to someone who admired it. (at that time I found it very hard to give a piece away, it was a part of me) She reacted very pleased but after one year the quilt was still in a plastic bag in the same closet, no one ever looked at it. It hurts me very much because I had gave it away with love, so when I got an exhibition somewhere I asked it back; saying something like: I may probably need it.
When she never asked about the quilt again I knew I made a good decision. I am now more careful before giving a piece away. (except for people who has the same interest) People who don’t do anything with textile sometimes are only polite when they say they like you’re work. Ouch….but there is grown a thick skin now, it doesn’t bother me anymore if there are people that don’t like my work. In first place I make it for myself, it is my way to express myself. This is only the first layer of paint, just to close the fabric. I don’t now this is working out, maybe I cut it into pieces. To be continued….